De kunst van weinig woorden.

Wilma heeft een dochter van 24, Naomi. Naomi heeft een verstandelijke beperking. In haar blogs beschrijft Wilma de belevingswereld van haar dochter, maar ook hoe het gaat in hun gezin en op Naomi’s woonplek. In deze blog gaat het over taal. (gepubliceerd op 19 oktober op de site van Sien. (belangenvereniging voor mensen met een verstandelijke beperking)

Anders
Ik ben anders net als jij, jij bent anders net als ik. De slogan van Sien. Anders’ geeft weer dat mensen verschillend zijn. Het is een feit. Maar wat mij betreft ook een steunende uitspraak. Dé ouder, hét gezin, dé mens met een handicap, dé begeleider bestaat niet. 
Mijn dochter Naomi heeft het ook vaak over ‘anders’ maar zij gebruikt het anders en bedoelt het anders. Haar taal intrigeert mij mateloos.

Meer dan taal
Iedere woensdag- en zondagmiddag ben ik bij Naomi. Zij vindt houvast in het nu door concrete woorden te zeggen. “Wat gaan we vanmiddag doen?” Ze vraagt hiermee niet naar de inhoud van de middag maar om bevestiging: “Zeg me dat het goed is. Jij weet het, hè? Jij bent toch bij me?”. Ik geef haar met liefde antwoord.

Strekking
Terwijl ik dit opschrijf springen de tranen in mijn ogen, want door haar zoekende, vaak concrete uitspraken lijkt het alsof ze de strekking van woorden begrijpt. Maar ik weet dat dit niet het geval is en dat maakt haar zo kwetsbaar.

Seizoenen
Zo leuk, zojuist kreeg ik een paar foto’s toegestuurd waarop Naomi hooi bij elkaar harkt. Ze durfde het aan en dat doet me goed. Geen garantie voor morgen, maar wel bevestiging dat ze met plezier bezig is en dat het nu goed gaat. Seizoenen en vaste gebeurtenissen zoals het oogsten zijn als piketpaaltjes; ze werken als houvast door de dag, de week en het jaar heen.

Kunst van weinig woorden
Als ik met Naomi hand in hand door het dorp loop, komen de woorden, de zinnetjes. “Ik ben jouw dochter hè?”, kan ze zomaar zeggen. “Ik vind het zo gezellig met jou, we kletsen zo leuk”. Je ziet haar genieten. Voor mij een ‘roombotermoment’ omdat ik merk dat ze ontspannen is.
“Ja, fijn hoor!”, zeg ik. Uitleg of vervolgvragen maken het ingewikkelder. Het is de kunst om een gesprek te hebben zonder verdere betekenis, in het nu. Dit klinkt koel, maar is het niet.
Kleine gesprekjes met mijn dochter. Ik geniet ervan!

Wilma Klaassen


Hé Wilma,

Het is vandaag 22 oktober.
Druk, druk, druk zijn we met het voorbereiden van een gezellige avond met onze kinderen, hun liefdes en directe familie. Ons plan is om ook stil te staan bij de dingen die deze twintigers de afgelopen twee jaar gedaan hebben en bereikt hebben. 

Er zijn opleidingen afgerond, diploma’s gehaald, er is gesolliciteerd en er zijn echte ‘grote mensen banen’ gekregen, dat soort dingen. Allemaal high lights waar je als ouders graag wat aandacht aan geeft, maar die nu werden overschaduwd door de Corona-pandemie. Van vieringen kwam niets terecht, jaren blokken voor een Bachelor of Master en; ‘diploma kun je ophalen bij de balie’ … 

Dat konden we niet over onze kant laten gaan, daarom nu maar alles in een keer vieren met de jongelui en hun ouders. 

We zijn er mee bezig, zeg maar. Gisteren even de stad, een paar aardigheidjes kopen voor die gestudeerde koppen. Winkel in winkel uit; een boek, een pen? Het moet ook een beetje bij de persoon passen, of toch iets anders… we snuffelen nog even door.

Dan zie ik je in een boekenwinkel opeens lopen met een doosje kleurpotloden en een kleurboek. “Naomi is er niet bij, maar ik wil ook voor haar even iets leuks doen” zeg je. Want haar naam moet ook genoemd worden zaterdag.

Ik moet direct denken aan de blog die je een paar dagen eerder op het web van SIEN.nl hebt gezet. Je hebt het daar over je roombotermomentjes met haar, over hoe je met haar communiceert en hoe belangrijk jullie voor elkaar zijn. Ze is altijd bij jou, in alles wat je doet. Voor haar geen opleidingen en diploma’s, geen baan of relatie of, maar wel klein geluk met de mensen in haar directe omgeving, in alle eenvoud.

We maken er een mooie avond van zaterdag en we gaan toasten op de afgestudeerden en op alles wat ons lief is.

Meer brieven...

Vriendenboekje

Een vriendenboekje van mijn zoon voor zijn zusje. Mijn zoon komt zo meteen bij ons langs met een door hem gekocht vriendenboekje voor zijn zusje.

Lees verder »

Kerst

Hoi Wilma, Ze zijn er weer, de donkere dagen voor kerst. Het is een tijd met wisselende perspectieven, voor mij zeker. Het zijn letterlijk donkere

Lees verder »

Een raamwerk.

Ik schets een raamwerk.  Gisterochtend stond er om negen uur een Teams overleg met de adviesgroep ‘Zichtbaar maken wat werkt’ gepland. Ik had het er

Lees verder »

Met aandacht.

Hoi Wilma, Het is zondag vandaag en we zijn gisteravond laat teruggekomen van mijn/ons favoriete vakantieland, jij, je oudste dochter en ik. We hadden het goed

Lees verder »

Henk & Wilma, beiden thuis in ‘t Noorden.

Tussen Delfzijl en Schoonebeek, tussen Groningen, Sappemeer en Schoonoord.

Sinds een aantal jaren geliefden.

Twee mensen, geliefden, ouders en meer. Hij twee zonen, zij twee dochters en een zoon. Samen dus vijf volwassen kinderen tussen 24 en 30, waarvan er vier zelfstandig hun leven vorm geven.

Henk en Wilma schrijven 1 x per twee weken een blogbericht over en weer.
“Over wat ieder van ons opvalt, nieuwsgierig maakt en bezighoudt”.

Een rode draad: het leven van Naomi, Wilma’s jongste dochter. Een kind (1997) dat door een verstandelijke handicap, autisme en epilepsie haar leven niet zelf vorm kan geven. Haar leven krijgt vorm binnen een dorpsgemeenschap in Sappemeer.

Kortom: Verhalen met rotonde Gieten als draaischijf.