Ik schets een raamwerk.
Gisterochtend stond er om negen uur een Teams overleg met de adviesgroep ‘Zichtbaar maken wat werkt’ gepland. Ik had het er vorige week nog over via de mail met enkele andere deelnemers. Deze Teams-afspraak zat tot eergisteren vooraan in mijn hoofd. Het zou gaan over een onderzoek van de HAN; over samenwerken in de driehoek binnen de intramurale Verstandelijk Gehandicapten Zorg. Ik doe mee als ‘ouder met ervaringskennis’ en als sociaal werker.
Deze afspraak zat dus tot eergisteren in mijn hoofd. Totdat ik eergistermiddag het bericht kreeg van de coördinerend begeleider dat mijn verstandelijk gehandicapte dochter en haar medebewoners in quarantaine zijn, zeker tot en met vrijdag, mogelijk langer. Een heel andere realiteit, uit het veld geslagen was ik…
Dit is het raamwerk. Twee werelden.
Als ik door dit raam kijk, zie ik mijn dochter, haar huisgenoten, het team en de zorgorganisatie. Ik sta, als moeder, nu op afstand en langs de zijlijn, omdat het niet anders kan.
In gedachten zie ik mijn dochter op het twee persoonsbankje in haar kamer zitten. Ze kijkt rustig naar buiten. Misschien heeft ze haar nieuwe huispak aan? Zo’n heerlijk zacht velours pak, ik gaf het haar zondag. Nieuwsgierig uitkijkend naar de openstaande deur waar een tafeltje voor staat als plek om aan te zitten, te eten en te knutselen maar ook als blokkade. Misschien is ze rustig, misschien af en toe niet. Dit heb je als je aan de zijlijn staat, en de nare beelden die je kent ook voor ogen hebt. Maar misschien zijn mijn angsten groter dan de realiteit. Ik hoop het, maar ik voel het verdriet omdat ik weet dat de impact op Naomi groot is.
Ik zie ook het team, dat uitdunt door corona-besmettingen. Het team dat desondanks onverminderd en met vereende krachten, liefdevolle en toegewijde zorg aan de bewoners en dus aan mijn dochter biedt. Een team dat hulp krijgt vanuit een ander team. Van begeleiders die al bekend zijn met en voor de bewoners, doordat ze eerder op deze groep gewerkt hebben. Bewoners zoals mijn dochter, die nu negatief getest, toch op hun kamer moeten blijven en dit niet begrijpen. Mentaal zeer kwetsbaar.
De begeleiders zijn kunstenaars in het geruststellen van hun bewoners door ze in het hier en nu te houden. Ze doen er samen alles aan om de bewoners goed te verzorgen en hen met zo weinig mogelijk stress door deze periode heen te helpen. Ze boren al hun creativiteit aan om er zo het beste van te maken, de sfeervolle Sinterklaastijd helpt hierbij. Door het telefoontje van zo net van de teamcoach, werd mijn vertrouwen in hun aanpak weer bevestigd.
Om negen uur gisterochtend, toen ik had moeten inloggen, was ik online kaartjes aan het schrijven voor mijn dochter en het team dat voor haar en haar medebewoners zorgt. Het is een naar idee, dat ze na het fietsrondje en de wandelingen terug moet in haar kamer. Maar, zo stel ik mezelf gerust, zij mág in ieder geval naar buiten. Ze is tijdelijk verhuisd naar een andere kamer om de kans op besmetting zo klein mogelijk te houden. Ach kind, wat ingewikkeld voor jou. Haar verwarring voel ik lijfelijk.
En ik schreef een mail naar een van de bestuursleden van de dorpsgemeenschap van Naomi; om hen wijsheid en steun toe te wensen. Ik eindigde mijn mail met ‘antwoord me maar niet, jullie hebben het al zo druk’. Ik kreeg al snel een hartverwarmende en uitgebreide mail terugkreeg. Ze heeft me gehoord, gezien als moeder. Ze beschreef mijn positie aan de zijlijn. Ze had het over vereende krachten, dat het dorp hier bergen mee kan verzetten. Dit helpt mij, het stelt me gerust en het geeft me het vertrouwen dat deze organisatie als geheel staat voor goede zorg. Ook, juist, in deze ingewikkelde tijd.
Terug naar het macro raamwerk, terug naar het onderzoek. Ik probeer me in alle bescheidenheid in te zetten voor de mensen die zelf geen stem hebben én hun ouders. Mensen die ontzettend afhankelijk zijn van anderen, van jou en mij. Daarom doe ik mee aan het onderzoek waar ik gisterochtend verwacht werd en waar ik niet kwam opdagen. De keiharde en ingewikkelde realiteit van eergisteren en gisteren, plaatste de afspraak buiten het zicht.
Jammer dat ik niet bij het overleg was. Maar dit raamwerk werd wel zichtbaar. Een kleine verhaal in het grote.
Of er iets zichtbaar is gemaakt dat werkt? Voor mij wel.
Wilma
