Hoi Wilma,
Het is zondag vandaag en we zijn gisteravond laat teruggekomen van mijn/ons favoriete vakantieland, jij, je oudste dochter en ik. We hadden het goed en mooi, we maakten een mooie mix van het noorden van Italië; een paar dagen bij de mooie meren van Lombardije, een paar dagen in de rust van het platteland in de Po-vlakte en als toefje op de taart nog een paar dagen in de grote stad, Milaan! Milaan begint voor ons al bijna een beetje bekend terrein te lijken. We deden ons tegoed aan het land, het weer, het goede eten, een wijntje bij het diner en natuurlijk aan een ijsje, espresso of cappuccino op zijn tijd. Zo hadden we het bedoeld!
De reis was al gepland voor vorig jaar, maar Covid gooide ‘roet in het eten’. In de zomer van 2020 mocht reizen weer mondjesmaat, maar konden we dat wel verantwoorden voor onszelf? Uiteindelijk waren toen in Naomi’s dorpsgemeenschap alle beperkingen nog van kracht, corona had daar een grote impact op de bewoners en begeleiders. Ondanks alle moeite was een aantal besmettingen niet te voorkomen geweest. Konden wij het dan maken om voor ‘de leuk’ op vakantie te gaan naar het land van pasta en pizza, het land, waar de corona uitbraak zo heftig was? Nee dat konden en wilden we niet maken. Dus gewoon in de buurt gebleven en afwachten tot Europa door alle maatregelen en voldoende vaccinatiegraad weer naar oranje- en geel status ging.
Deze zomer konden we het voor onszelf weer verantwoorden om te gaan. Niet vliegen, maar met zijn drieën de auto pakken, corona-apps op de telefoon en gaan! Wanneer vertrekken we dan, is de vraag, en hoe lang? Een week, twee misschien? Ik weet dat twee weken sowieso geen opties is. Dat ga jij niet redden, twee weken zonder Naomi te zien…. dat is te lang. En we hebben ook rekening te houden met de verlofdagen van jouw dochter. Alles bij elkaar is een dag of acht een mooi compromis. Vertrek en terugreis plannen we zodanig dat het mooi aansluit op de reguliere bezoeken aan Naomi. En jij hebt natuurlijk tot in de puntjes geregeld met de begeleiding dat er zaterdag niemand komt, moet een keer kunnen, en dat broer zondag naar Naomi gaat.
We kunnen vertrekken…
Gedurende de week genieten wij volop van Italië, de tijd met elkaar en dat we de geneugten ervan met jouw oudste dochter kunnen delen. Maar op de dinsdag begin jij ’s ochtends stopcontacten, kabeltjes en laders te zoeken; je tablet opladen en de wifi-verbinding nog eens extra controleren. Er is voor die middag namelijk een Skype afspraak gemaakt met Naomi. Pas als de elektronica geregeld is kunnen we gaan; ontbijten, de stad in en daarna zwemmen en zonnen bij het zwembad van onze Agriturismo. De wifi is er sterk genoeg om te Skypen bij het zwembad. Om drie uur is het zover, tijd voor de geplande Skype afspraak met Naomi, een begeleider zit dan natuurlijk naast haar.
Er ontspint zich een vertederend gesprek, op jouw manier om met haar te praten; prikkel-arm, aandachtig, liefdevol. Jij praat zonder veel te zeggen, Naomi luistert en vraagt af en toe iets en jij antwoord in korte zinnen met weinig woorden. Naomi reageert blij op wat ze ziet op haar scherm; de zon schijnt, ze ziet mama, haar zus, een zwembad, dingen die ze kent, herkent. Ze vindt het fijn dat wij daar en op vakantie zijn, …denken we. Zoals meestal is het de invulling van wat wij denken dat zij denkt, op basis van haar woorden en reageren, maar weten doen we het niet. Om het gesprek niet te lang te laten duren rond jij af. Als het gesprek te lang duurt wordt voor haar namelijk te ingewikkeld.… Je sluit af met; ”dag lieverd, tot gauw he, dan zien we elkaar weer”.
Ik vraag me wel eens af voor wie zo’n gesprekje als deze belangrijker is, voor jou of voor haar, niet dat het wat uitmaakt… Jij bent blij, dat weet ik, het was een mooi gesprekje, je hebt haar gezien en het ging goed met haar.
Als gezegd, het is nu inmiddels alweer zondag, de vakantie is ten einde, we zijn weer thuis. Het was mooi, ik mijmer er nog een beetje over als mijn telefoon trilt; ik krijg een appje van jou. Je bent bij haar en stuurt mij een fotootje; jullie zitten klaar voor het zondagochtend koffieconcert in haar dorp, de allereerste keer sinds de corona uitbraak vorig jaar maart. Jullie genieten zichtbaar, glunderen! Mooier dan dit gaat het niet worden….
H.
____________________________________________________________________________________________________________________________
Henk,
Het is zondagochtend net na elven. Ik rij weg uit Schoonoord, onder de rotonde Gieten door, naar Naomi in Sappemeer, zoals iedere zondagochtend. In mijn trouwe Ford en de radio op OVT met altijd interessante onderwerpen.
Iedere week, met uitzondering van vorige week zondag, toen waren we op vakantie.
Wat heb ik genoten van Italië. Van de gesprekken met mijn oudste dochter, want zij was mee, en van alles wat we zagen en proefden. Van de zorgvuldig gedekte ontbijttafel met mooi servies en ambachtelijke producten bij de Agriturismo-boerderij van Barbara. Aandacht voor het geheel, daar hou ik van.
Maar we zijn weer hier, in het noorden van Nederland. Ik ben net bij mijn dochter Naomi aangekomen. Ik loop haar kamer binnen en ik zie haar nieuwsgierig en met een glimlach op haar vertrouwde bankje zitten. ‘Nu zie ik jou weer in het echt’, zegt ze blij. Dat we afgelopen dinsdag nog geskypet hebben lijkt niet te tellen. Ik snap het, het is niet tastbaar en daarnaast is zo’n gesprekje via beeldscherm best ingewikkeld.
We eten een broodje en we delen nog een stukje van de ‘zondagse taart’ die zoals bijna alles een refererende naam heeft als houvast. Ze heeft ook haar ‘zondagse’ jurk aan.
En tussendoor vertelt ze dat haar broer, die vorige week zondag bij haar was, een K3 CD heeft meegebracht. Gekocht bij ‘De Waar’ in Emmen, zo vertelt ze klip en klaar. Ach, wat lief, zeg ik. Maar ook sta ik weer verstelt om wat ze zegt dát ze dit zegt. En, het klopt!
Allemaal kleine verhaaltjes, ze maken mijn dag.
Weet je wat ik besef? Dat het verschil tussen de afgelopen week en nu kan bijna niet groter kan zijn. Want gisterochtend nog waren we in Milaan, eergisteren nog bezochten we daar de Dom. En we zagen in het centrum de goedgeklede mensen in de winkels met veel te dure spullen.
En nu, een dag later, loop ik hand in hand met mijn dochter naar het dorpsplein van Nieuw Woelwijck op weg naar het koffieconcert, samen met haar medebewoners, andere ouders en begeleiders. Een andere werkelijkheid.
Als we dan op het dorpsplein zitten kijk ik rond. Ik zie jonge en ik zie meer ervaren begeleiders bij de bewoners zitten. Met aandacht en toewijding, dit doet me zo goed. Er heerst een blije en verwachtingsvolle sfeer. Zo iets van: we zijn er weer! Immers, de laatste keer dat we op deze manier bij elkaar zaten was maart vorige jaar. Veel te lang geleden.
Ik kijk nog een keer rond, naar de bewoners die er zijn. Velen in een rolstoel, maar net zoveel mensen kunnen lopen. Als ik niet anders wist, zou het eenvoudig lijken dat we hier zitten. Maar het is een samenspel tussen inzicht, kennis en aandacht, net als de zorgvuldig gedekte ontbijttafel van Barbara.
Ik ben dankbaar dat dit, zoals vandaag, weer kan en kijk met een schuin oog naar Naomi. Hoe vindt ze het? Is ze ontspannen? Geniet ze van de muziek? Ze kijkt me lief aan en zegt tussendoor: ‘ik vind het zo gezellig met jou’. Ik noem dit een roombotermoment, zo fijn! Ah, nu komt “in de maneschijn” en kunnen we meedoen. Bekend! Zo simpel, zo klein. Maar juist dit, dit kleine, bekende en voorspelbare is van ‘levens’ belang.
Ik neem na de bijeenkomst afscheid van Naomi. Tot woensdag, dan ben ik weer bij jou!
Als ik thuis ben in Schoonoord zie ik dat je de was al aan de lijn hebt hangen, de koffers zijn al bijna leeg.
Morgen weer gewoon maandag.
Wilma
