Vriendenboekje
Een vriendenboekje van mijn zoon voor zijn zusje. Mijn zoon komt zo meteen bij ons langs met een door hem gekocht vriendenboekje voor zijn zusje.
Een vriendenboekje van mijn zoon voor zijn zusje. Mijn zoon komt zo meteen bij ons langs met een door hem gekocht vriendenboekje voor zijn zusje.
Hoi Wilma, Ze zijn er weer, de donkere dagen voor kerst. Het is een tijd met wisselende perspectieven, voor mij zeker. Het zijn letterlijk donkere
Ik schets een raamwerk. Gisterochtend stond er om negen uur een Teams overleg met de adviesgroep ‘Zichtbaar maken wat werkt’ gepland. Ik had het er
Wilma heeft een dochter van 24, Naomi. Naomi heeft een verstandelijke beperking. In haar blogs beschrijft Wilma de belevingswereld van haar dochter, maar ook hoe
Hoi Wilma, Het is zondag vandaag en we zijn gisteravond laat teruggekomen van mijn/ons favoriete vakantieland, jij, je oudste dochter en ik. We hadden het goed
Henk, Streektaal, we houden er allebei van en we vergelijken vaak de Drentse en Groningse woorden en uitspraken. Met de herinneringen van toen en onze
Nou Wilma, bloggen dan maar? Toen wij elkaar vijf jaar geleden leerden kennen hadden we beiden geen idee dat het allemaal zo zou gaan verlopen;
Delfzijl – Schoonebeek en alles er tussenin.
Wij schrijven blogs naar elkaar.
We geven hiermee een kijkje in de keuken in onze Drentse en Groningse levens. Met als rode draad hoe het is om moeder te zijn van een kind met een ernstige verstandelijke handicap. Voor iedereen die interesse heeft. Relativerend en uit het hart.
Henk en Wilma.
Sinds een aantal jaren geliefden, beide de 55 gepasseerd, hij een Groningse Drenth, zij een Drentse Groninger. Met de bijbehorende dialecten.
Twee mensen, ouders, broer, zus en meer. Hij twee zonen, zij twee dochters en een zoon. Samen vijf volwassen kinderen tussen 24 en 30, waarvan er vier zelfstandig hun leven vorm geven.
Een rode draad in het leven van Wilma en haar gezin: het leven van Naomi, Wilma’s jongste dochter. Een dochter (1997) die door een verstandelijke handicap, autisme en epilepsie haar leven niet zelf vorm kan geven. Zij heeft daarom ieder uur van de dag nabijheid en voorspelbaarheid nodig. Ze woont sinds vijf jaar binnen een dorpsgemeenschap van verstandelijk gehandicapte mensen in Sappemeer.
Hoe ziet het leven van Naomi eruit? Hoe woont ze en wie zorgen er voor haar? Wie zijn die mensen die ervoor kiezen om voor ‘de Naomi’s’ te zorgen. En hoe werken we samen, als gezin en medewerkers. Wat komt erbij kijken?
Ieder mens heeft verhalen. Wij schrijven de onze op. Over het leven in de regio, het dorpsleven en het ouderschap met dwarsverbanden, bijbehorende vragen en nuchterheid, met regelmatig een knipoog.
Kortom: verhalen over het leven en de zorg van alledag.
Groet, Henk en Wilma